Εδώ και κάτι μέρες βρίσκω τον εαυτό μου συνεπαρμένο από αυτά τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, που με ώθησαν στην τελική να καταγράψω κάποιες σκέψεις, πάνω σε αυτή τη ρήση του "Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι".
Ανεξάρτητα από το αν κατανοήσεις αυτή τη φράση με την πρώτη ματιά ή όχι, σε γεμίζει τρόπον τινά με ένα αίσθημα δέους...λες και στέκεσαι μπροστά σε ένα απόκρυφο μεγαλείο, που αν τυχόν το ανακαλύψεις, θα σου δώσει την απάντηση πάνω στα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής, λές και όλη η ουσία και το νόημα αυτού του κόσμου και όλου του σύμπαντος, κρύβεται μέσα σε αυτά τα αινοιγματικά και μυστηριώδεις λόγια...!!
Γιατί όμως άραγε να είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι; Είναι δηλαδή ηθικά σωστό, να απορρίψεις το ένα και να προσκολληθείς στο άλλο; Και τι είναι τέλος πάντων το σωστό;
Αν το σκεφτούμε λιγάκι, θα παρατηρήσουμε πως αυτές οι δύο έννοιες, η αγάπη και το όνειρο, είναι αδύνατον να συνυπάρξουν, απλούστατα διότι βρίσκονται σε δύο διαφορετικές χρονολογικές σφαίρες. Η αγάπη υπάρχει πάντοτε στο παρόν, ενώ το όνειρο το συναντάς στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Και όπως φώς και σκότος δε συγχέονται και όπως η αλήθεια δεν μπορεί να συνυπάρξει με το ψέμα, έτσι και η Αγάπη δε συμφιλιώνεται με το όνειρο.
Πιστεύω, ότι το όνειρο μπορεί να υπάρξει μόνο σε τούτο τον εφήμερο κόσμο, ενώ στην αιωνιότητα βασιλεύει η αθάνατη Αγάπη.
Ο Θεός αγάπη εστίν(Ιω.Α' κ.4), και όποιος έζησε αυτή την Αγάπη, βιώνει την πραγματικότητα και αιωνιότητα! Δε σκέφτεται ούτε δευτερόλεπτο να απομακρυνθεί από την παρουσία αυτής της Αγάπης, ονειροπολώντας σε κόσμους ψευδείς και φανταστικούς. Όποιος αγαπάει αληθινά, στα πλαίσια της εν Χριστώ αγάπης, δεν ονειρεύεται, αλλά ζεί τη Ζωή, ζεί τον ζώντα Θεό.
Όποιος βίωσε τα λεγόμενα, κατανόησε και το νόημα της ζωής. Ο νοών νοείτω! Καλή Σταύρωση και καλή Ανάσταση σε όλους!
Δ.Χ
